Geçen yıl Çaykovski Yarışması sırasında annesini kaybeden 27 yaşındaki piyanist Dmitri Masleev, bu koşullarda birinciliği kazanıp müzik dünyasını şaşırtmıştı. Sonraki ilk konserine yas nedeniyle çıkmasa da konser teklifleri birbirini izledi. Masleev, 2016’da İstanbul Müzik Festivali’nin açılış konserinde Çaykovski’nin birinci piyano konçertosunu seslendirmek için Türkiye’ye gelmişti.
Çaykovski Yarışması’ndaki altın madalya sizce hangi açıdan önemli?
– Yarışmadaki başarılar dünya sahnelerinde söz sahibi olmak için yeterli mi, bilmiyorum. Fakat benim önümdeki tek açık yol buydu. Sadece sürekli çalışma şevki vermekle kalmadı, çok yoğun gerilim altında müzik yapma deneyimi kazandırdı. Her ikisi de kendimi geliştirmem açısından önemliydi. Ayrıca darbelerden etkilenmeme yetisi kazanmama yardımcı oldu. Bunun yanı sıra Çaykovski Yarışması sadece müzik olimpiyatı olarak kabul edilmemeli. Gerçek müzikseverleri buluşturan çok dikkat çekici bir etkinlik, katılımcılarından olmak bile ilham veriyor. Yarışmanın yapılan Moskova Konservatuvarı’nın çevresindeki semtler bile müziğin elektriğiyle doldu. Kuşkusuz yarışmadan zaferle ayrılmak bana büyük bir ivme kazandırdı, keşif heyecanıyla dolmamı sağlayan yeni ufuklar açtı.
Hayır demeyi bilmek gerekir
Zaman zaman zaferin şehvetine kapılıyor musunuz; yoğun konser turnelerinde yurdunuzu özlüyor musunuz?
– Benim gibi alışkın olmayan biri için uzun uluslar arası uçuşlara alışmak biraz zaman alıyor. Dünyanın farklı ülkelerine gitmenin en önemli avantajlarını kullanmayı, anlamlı sanatsal ilişkiler kurmayı ve bundan zevk almayı öğrendim. Bu koşullar beni sürekli gelişim için, ufkumu geliştirmek için zorluyor. Fakat dürüst olmak gerekirse, ülkeme dönüş bana hep mutluluk veriyor. Meslek yaşamım açısından çok zekice davranmaya çalışıyorum. En iyi orkestralardan, en iyi festivallerden konser teklifi aldığınızda bunun cazibesine kapılmanız mümkün. Bence, konser takviminin çılgın noktaya ulaşmasındansa davetlere “şimdi değil” cevabı verilmeli.
Müziğe kimin teşvikiyle başladınız?
– Rusya’da çocuklar çoğunlukla müziğe teşvik edilir, temel müzik eğitimi alır. Ailem beni yerel müzik okuluna yazdırmıştı, enstrüman alternatifi piyano ve akordeon oldu. Akordeonun şekli ve sesi beni büyülemişti. Fakat doğru şekilde tutamayacağım kadar küçüktü. Onun yerine piyanoyu denedim, kısa sürede hayatımın önemli bir parçası haline geldi. Özellikle annem müzik çalışmalarıma çok destek oldu. Fakat hiçbir zaman birincilik konusunda baskı yapmadı. Sadece sevgi ve şevk verdi. Sanırım çok şanslıydım.
En sevdiğiniz besteci?
– Tek isimle yetinmek mümkün değil. Her zaman yeni öğrendiğim, icra ettiğim eserler benim için tutkuya dönüşür. Sanırım en sevdiğim besteciler de konser programıma göre değişir. Örneğin geçenlerde ilk kez Beethoven’in İmparator Konçertosu’nu St. Petersburg’da Mariinsky Konser Salonu’nda icra ettim. Birkaç aydır bu anıtsal esere çalışıyordum. Beethoven’in dünyası, dili, armonileri, renkleri arasında adeta eridim. Bana bu soru yöneltildiğinde ilk gelen isimlerden biri de Rahmaninov. Müziğin gerçek tanrılarından. Sadece eserlerini dinlemekle kalmıyoruz, kendi icralarını da dinleme şansına sahibiz. Ve bu kayıtlar gerçekten inanılmaz.
Fotoğraf çekmek zihnimi dinlendirir
Fotoğrafa çok meraklısınız, yolculuğa fotoğraf makinesi almadan çıkmıyorsunuz. Fotoğrafçı ve piyanist Masleev’in arkadaşlığı nasıl gidiyor? Fotoğraf temalarını nasıl seçiyorsunuz?
– Ne mutlu ki fotoğrafçı ve piyanist Dmitri aynı kişiler. Elimde fotoğraf makinesiyle sokağa çıktığımda kontrolümü tamamen gözlerime bırakırım. Güzellikleri ararım. Mimari temalı fotoğraf çekmeyi seviyorum. Bazen bilinçli, bazen rastlantı olarak güzellikleri yakalarım. Karşılaştığım kişinin, yerin ya da çiçek açmış ağacın ruhunu yakalamaya çalışırım. Bunu farklı objektifler, teknikler kullanarak, şaşırtıcı açılardan çekerim. Bu zihnimi dinlendirir, dikkatimi odaklamama yardımcı olur. Şu anda konser için gittiğim her şehir hakkında büyük bir görsel belleğe sahibim.
Müzikle ilgili hayalleriniz, hedefleriniz?
– Büyük düşler kurmayı severim. Bununla birlikte müzisyen ve birey olarak gelişmemi sürdürmem için sürekli çalışmalıyım. Bu da beni gökyüzünden yeryüzüne indiriverir. Bu günlerde bulutların üzerinde epeyce zaman geçiriyorum, konserler için dünyanın dört bir köşesine uçuyorum. Ciddi konuşmak gerekirse, dinleyiciyle aramda derin ve zengin bir ilişki kurmayı amaçlıyorum. Dinleyici için çalmayı seviyorum. Süreç onlar kadar benim için de önemli. Arzum, günlük hayatın gürültülerinin üstüne perde çekmek, icra ettiğim eserin güzelliğini mümkün olduğunca gerçekçi şekilde ortaya çıkarmak. Önümüzdeki 5-10 yıl bu hedefe ulaşma yolunda çok önemli. Sonrasında hayatımın geri kalan bölümünü bu tür bağlantıları kurma konusunda mükemmelleşmeye adayacağım.
Gelecekle ilgili ne gibi planlarınız var?
– Repertuvarımı genişletmek, albüm kaydetmek, çok ilginç müzikçilerle ortak çalışmalar yapmak, diğer müzik türleri ve sanatlar hakkında mümkün olduğunca çok şey öğrenmek…
(Barbara Hoppe / 20 Mayıs 2016 / Feuilletonscout / Çeviri: Serhan Yedig)
